Ακούμπησα τα βιβλία πάνω στο τραπέζι
το θρόισμα πάνω στα κεραμίδια
μαρτυρούσε τα χελιδόνια που ξαναγύρισαν
Έξω ακούγονται χαρούμενες φωνές
παιδικές φωνές
Η καρδιά μου γελά
γλυκόπιοτη η χαρά της νιότης
«έλα»! μού φώναξ΄ η χαρά
«έλα»! το χελιδόνι
κι έτρεξα εγώ, μικρή και διψασμένη
(είκοσι πέντε χρόνια μετά)
Ακούμπησα τα βιβλία πάνω στο τραπέζι
Ο ήχος του πλυντηρίου που μόλις είχε τελειώσει
Μου απέσπασε την προσοχή
Πρέπει να τ΄ απλώσω
Η χύτρα άρχισε να σφυρίζει με μανία
ψώνισα; καθάρισα; μήπως είναι ώρα να πάρω το παιδί
απ΄ το σχολείο;
Ποιος είπε ότι το δεξί χέρι είναι το δουλευτάρικο;
Και δέκα να είχα δεν θα έφταναν
Άνοιξα τα βιβλία μου
Πόσες λέξεις, πόσα νοήματα, τι πράξεις
Όλα μοιάζουν καινούργια
Όμως είναι παλιά
Τόσο παλιά που είναι σχεδόν ξεχασμένα
Η ελπίδα έσβησε την απόγνωση
Τελικά ανακάλυψα τον εαυτό μου
Όλα μπορούν να γίνουν, όλα
κι αυτά που δεν έγιναν όταν έπρεπε
Τα θέλω μου θ΄ αντικαταστήσουν τα πρέπει
Έχω μια δεύτερη ευκαιρία
Που θα την αξιοποιήσω για μένα
Γιατί έχω και εγώ δικαίωμα
Γιατί έχω όρεξη κι ελπίδες
Γιατί έχω πείσμα
Είναι ένα δώρο από μένα για μένα
Ε.Π